کد مطلب:211368 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:115

پند نیوشیدن (قبول النصح)
از شرایط عقل و كمال این است كه آدمی گوش استماع فرادارد و سخن نصیحت گویان را بشنود كه اندرز و پند نیوشیدن نردبان ترقی و تكامل است جاهل از قبول نصیحت خودداری می كند و تكبر و تجاهل می ورزد ولی عاقل پندشنو و نصیحت پذیر است - چه ناصح كاشف عیوب است - و عاقل میل دارد عیبش برطرف شود.

اما جاهل شعور سلب عیب در او نیست و لذا راضی است به جهل باقی بماند و عیبش برطرف نشود در این خصلت امام صادق علیه السلام می فرماید دوستی رفع نقص می دهد و مانند خودش كه از عیب و نقص مبرا و معصوم و منزه است می فرماید:

احب اخوانی الی من اهدی الی عیوبی [1] .

دوست ترین برادران من كسی است كه مرا به عیوب خود واقف سازد.



[ صفحه 191]



ارزش چنین دوستی برای آن است كه عیب را رفع می كند و فضیلت ایجاد می نماید - و این خدمت ذی قیمت است - و هیچ مؤمنی از چنین برادر ایمانی كه چنین خدماتی را بنماید بی نیاز نیست و لذا امام صادق علیه السلام فرموده لا یستغنی المؤمن عن خصلة به والحاجة الی ثلاث خصال توفیق من الله عزوجل - و واعظ من نفسه - و قبول من ینصحه [2] .

یعنی مؤمن از یك خصلت بی نیاز نمی شود و همواره به سه چیز حاجت دارد:

اول توفیق از خدای تعالی

دوم وعظ از نفس خود بگیرد

سوم قبول نصیحت از دوستان نماید



هر آن كس كه پند پدر نشنود

به ناچار روزی پشیمان شود




[1] وسايل ص 205 ج.

[2] باب استحباب قبول النصح - نفس المصدور.