کد مطلب:211368
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:115
پند نیوشیدن (قبول النصح)
از شرایط عقل و كمال این است كه آدمی گوش استماع فرادارد و سخن نصیحت گویان را بشنود كه اندرز و پند نیوشیدن نردبان ترقی و تكامل است جاهل از قبول نصیحت خودداری می كند و تكبر و تجاهل می ورزد ولی عاقل پندشنو و نصیحت پذیر است - چه ناصح كاشف عیوب است - و عاقل میل دارد عیبش برطرف شود.
اما جاهل شعور سلب عیب در او نیست و لذا راضی است به جهل باقی بماند و عیبش برطرف نشود در این خصلت امام صادق علیه السلام می فرماید دوستی رفع نقص می دهد و مانند خودش كه از عیب و نقص مبرا و معصوم و منزه است می فرماید:
احب اخوانی الی من اهدی الی عیوبی [1] .
دوست ترین برادران من كسی است كه مرا به عیوب خود واقف سازد.
[ صفحه 191]
ارزش چنین دوستی برای آن است كه عیب را رفع می كند و فضیلت ایجاد می نماید - و این خدمت ذی قیمت است - و هیچ مؤمنی از چنین برادر ایمانی كه چنین خدماتی را بنماید بی نیاز نیست و لذا امام صادق علیه السلام فرموده لا یستغنی المؤمن عن خصلة به والحاجة الی ثلاث خصال توفیق من الله عزوجل - و واعظ من نفسه - و قبول من ینصحه [2] .
یعنی مؤمن از یك خصلت بی نیاز نمی شود و همواره به سه چیز حاجت دارد:
اول توفیق از خدای تعالی
دوم وعظ از نفس خود بگیرد
سوم قبول نصیحت از دوستان نماید
هر آن كس كه پند پدر نشنود
به ناچار روزی پشیمان شود
[1] وسايل ص 205 ج.
[2] باب استحباب قبول النصح - نفس المصدور.